PKPK, jedna z dwóch pisanych podstaw taoizmu, jest w odróżnieniu od TTC dziełem obszernym, wobec czego nie może być mowy o prezentowaniu go tutaj w całości. Kojot wybrał, według swego uznania, szczególnie interesujące fragmenty o dwojakim charakterze: abstrakcyjnym (wykłady) i alegorycznym (przypowiastki), i nagrał je, przy czym w przypowiastkach, które mają swoich bohaterów, pomogli mu syn Zbyszek i synowa Patrycja.
PKPK składa się z trzydziestu trzech rozdziałów opatrywanych cyframi rzymskimi (I – XXXIII), a prawie każdy rozdział dzieli się na ustępy opatrywane cyframi arabskimi. Nagrania są zestawione w kolejności tych rozdziałów i ustępów. Każdemu fragmentowi Kojot nadał tytuł i opatrzył go nazwami wątków poruszanych w danym fragmencie. Przy przypowiastkach wymienione są również występujące w nich postaci. Od czasu do czasu pojawiają się też sentencje, czyli fragmenty zamykające ważną treść w jednym zdaniu, widoczne bezpośrednio na tej stronie.
Wszystkie fragmenty pochodzą z tłumaczenia Marcina Jacoby (Iskry, 2009).
I, 2
I, 6
I, 7
II, 2
Czy życie ludzkie rzeczywiście jest takie niejasne, czy tylko ja jeden pełen jestem niejasności?
II, 3 Droga powstaje przez chodzenie. Jeżeli jest początek, to jest coś zanim jest początek.
II, 4
II, 7
Mędrzec buja poza pyłem i brudem doczesności.
Wielki mędrzec jest niczym głupiec, bierze udział w niezliczonych przemianach lat, zachowując naiwność.
II, 8 Zapomnij o wieku, zapomnij o opiniach i wyruszaj w nieskończoność.
II, 10
III, 1
Życie nasze jest ograniczone, ale poznanie nie ma granic. Nieskończone gonić ograniczonym, to bardzo wyczerpujące zadanie.
III, 2
IV, 1 Wobec ludzi łatwo jest stosować fałsz, ale trudno wobec przyrody.
V, 4
VI, 1 Wiedza musi się ma czymś opierać, żeby być słuszną. Jednak to, na czym się opiera, jest właśnie nieustalone.
VI, 3
VI, 6 Człowiek pospolity dla Nieba uchodzi za szlachetnego wśród ludzi, a człowiek szlachetny dla ludzi jest pospolitym dla Nieba.
VII, 6
VIII, 4
XI, 3
XII, 2 Śmierć i życie mają ten sam wygląd.
XII, 6
XII, 8
XII, 11
XII, 14
XIII, 1
XIII, 8
XIV, 5
XV, 1
XV, 2
XVII, 1 Z żabą na dnie studni nie sposób prawić o morzu, bo ogranicza ją przestrzeń. Z letnim owadem nie sposób prawić o lodzie, bo ogranicza go czas. Z uczonym w księgach nie sposób prawić o Tao, gdyż ogranicza go nauka. Człowiek, który zna Niebo, jest pełen wahania i elastyczny.
XVII, 4
XVII, 5
XVII, 6
XVII, 7
XVIII, 1 Najwyższa radość to brak radości, najwyższa chwała, to brak chwały.
XVIII, 2
XVIII, 3
XVIII, 4
XVIII, 5
XIX, 1
XIX, 3
XIX, 4 Kto przykłada wagę do tego, co na zewnątrz, ten wewnątrz jest niezdarny.
XIX, 5
XIX, 9
XIX, 10
XIX, 12
XX, 9 Postępujcie mądrze, ale odrzućcie przekonanie o mądrości własnego przekonania.
XXI, 10
XXII, 1
XXII, 5 Życie człowieka pomiędzy Niebem a Ziemią jest niczym mignięcie galopującego białego źrebięcia w szczelinie ściany – nagle i koniec.
XXII, 6
XXII, 7
XXII, 8
XXII, 10
XXII, 11
XXIII, 1
XXIII, 3
XXIII, 4 Nie można pozyskiwać ludzi innym sposobem, niż za pomocą klatek rzeczy, które lubią robić.
XXV, 8
XXV, 10
XXVI, 2
XXVI, 7
XXVI, 12
XXVII, 1 Mówienie przez całe życie nie oznacza, że się coś powiedziało. Niemówienie przez całe życie nie oznacza, że się niczego nie powiedziało.